Duela hilabete batzuk idatzitako post batetan askatasun pertsonalaz hitz egin nuen, eta bertan politikari batek esandakoari buruzko anekdota txiki bat kontatzen nuen. Pertsona honek esan zidan herri eta hiri guztiek eduki beharko luketela filosofo edo pentsalari bat edo batzuk (herriaren tamainaren arabera) herrian zehar paseatzen, oinez, hausnartzen... Ondoren, pentsatutakoa herriaren onurarako liratekeen gauzetan bilakatuko litzateke, proposamen zehatzen bidez. Kontratupean pentsatzea, beraz. Urte batzuk pasa dira egun hartatik eta oraindik ez dakit benetan sinesten zuen esandako horretan edo ez; hau da, pentsatzea sortzearen sinonimo izan litekeela sinesten duen edo barrezka ari zen. Kontratupean pentsatzea, posible ote da? Nola eragingo liguke gure pentsamendu askatasunean?
Fa uns mesos vaig escriure un post sobre la llibertat personal i allà comentava uan anècdota sobre una cosa que em va dir un polític. Aquesta persona em va comentar que tots els pobles i ciutats haurian de tenir un filòsof o pensador (o més, segons si es ciutat o poble)passejant, caminant, pensant... Desprès, lo pensat es convertiria en millores per al poble o ciutat. Es a dir, pensar sota contracte. Han passat alguns anys des de aquell dia i encara no ho sé si ho deia de debó o no; es a dir, no se si creu que pensar es sinònim de crear o només s'estava rient. Pensar sota contracte, es possible? Com influiria en la nostra llibertat de pensament?
